Manevi bir lider olarak rolünün ötesinde, Jorge Mario Bergoglio veya Papa Francis, ponticate'in başlangıcından bu yana uluslararası sahnede siyasi bir aktör olmuştur. 1929'dan beri Lateran Antlaşması'nın imzalanmasıyla egemen bir devlet olan Vatikan şehrinin eyaletinin başkanı olarak, küresel diplomatik çerçeveye aktif olarak katıldı, çoklu çok taraflı organizmalarda resmi mevcudiyet ve bölgesinin boyutunu aşan bir etki.
Francisco, Vatikan diplomasisini yeni bir seviyeye getirdi ve insan onuru, sosyal adalet ve 21. yüzyılın zorluklarıyla karşılaşabilecek uluslararası bir topluluk oluşturma ihtiyacı üzerine odaklanan bir dünya görüşü ifade etti.
Mesajı tarafsız değildi: göçmenleri sıkıca savundu, silahlı çatışmaları kınadı ve uluslararası ilişkilerin en savunmasız olanların acısına yabancı olamayacağı konusunda ısrar etti.
Bu vizyonun en açık ifadelerinden biri, Kutsal Görüşten önce akredite olan diplomatik kolordu yöneten yıllık söylemdir. En son, 9 Ocak'ta telaffuz edilen Francisco, “umut diplomasisi” olarak adlandırdığı şeye başvurdu. Peygamber Yeşaya'nın sözlerinden esinlenerek, devletleri barışın müjdelerine, savaş kaderciliğini geride bırakmaya ve daha insan ve destekleyici bir uluslararası düzen için çalışmaya çağırdı.
Konuşma o anın acillerinden kaçınmadı. Savaşlara yapılan cümlesinde, bugün çok sık görmezden gelinen uluslararası insancıl hukukun bir belkemiği olan sivil kurbanları korumak için zorunlu ihtiyacı yeniden teyit ediyordu. Ayrıca ölüm cezasına karşı tarihi duruşunu yineledi ve ülkelere bunu kesin olarak yapmak için henüz kaldırmadıklarını sordu.
Ancak Francisco da daha da ileri gitti. Lahibe ile, genellikle siyasi irade eksikliğinden felç olan veya küresel krizlerden etkili tepkileri önleyen güç dinamiklerinde sıkışmış olan mevcut çok taraflı kurumların sınırlarına dikkat çekti.
Bu gittikçe parçalanmış ve şüpheci dünyada, Papa'nın ahlaki otoritesine sahip bir figürün idealizm olarak değil, siyasi bir ufuk olarak umut vermesi özellikle değerlidir. Korku, nefret ve kimin yapabileceği konuşmalarıyla karşı karşıya kalan Francisco, başka bir diplomasi yolunun – daha etik, daha destekleyici, daha insan – sadece mümkün değil, aynı zamanda acil olduğu konusunda ısrar etti.
Sözleri büyük güçlerin gidişatını hemen değiştirmeyebilir veya sadece dünyanın çatışmalarını durduramayabilir. Ancak vicdanlar sorgular, gündem ve açık yolları işaretler. Bu kadar umutsuzluk dönemlerinde, bu zaten derin bir politik eylemdir.
Bir yanıt yazın